Het was zeer indrukwekkend om dit weer mee te maken. De blijdschap in de ogen van de mensen dat ze weer even bezoek hadden. Ze vertelden ons soms hele verhalen in het Roemeens, de taalbarrière hield hun niet tegen, al konden wij alleen maar ja knikken en hen pace (=vrede) wensen. Wij zijn gezegend met heel veel zegeningen en gebeden van hen. En dat voelde zo warm en liefdevol! Zondag in de kerk werd de mensen voorgehouden dat ze dankbaar en blij moeten zijn met de eenvoudige dingen. Een les die wij ook vaak te horen krijgen, maar begrijpen wij die les? Wat hebben zij om dankbaar voor te zijn? Materiele spullen hebben ze niet veel, maar wel hun geloof en hun verbondenheid als familie en als christengemeente. Het was een hele les voor ons, dat ook wij dankbaar moeten zijn voor de kleine en eenvoudige dingen. We hebben ook hele mooie positieve ontwikkelingen gezien, en dat geeft weer zo’n geweldige boost om daar naartoe te blijven gaan. Mensen verzorgen zich beter omdat ze de gelegenheid hebben om onder de douche te gaan. En ze onderhouden de plaatsen waar gewerkt is ook heel goed. Cornel is daar behoorlijk streng in en dat heeft wel effect. Er straalt energie uit de mensen, ze willen dingen aanpakken en hun geloof uitdragen. Het was gaaf op die positieve uitstraling te voelen in de kampen en in de kerk. Zo zijn we met elkaar verbonden, in Nederland en in Roemenië, en waar ook in de wereld. En we kunnen de hulp die we kunnen geven groot aanpakken, maar ook klein. En dat is waar wij telkens weer naar verlangen, om in de grote én kleine dingen de mensen te kunnen helpen. (Cora)

Het was weer indrukwekkend, hoopgevend, emotioneel, verbindend en verwarmend ook na de zoveelste keer. Zaterdag. Na een vlucht van 2 uur en het oppikken van onze bus, in het donker naar het hotel waar een warm welkom wachtte van Cornel en Adela Fedor. Tijdens het eten bijgepraat en het programma doorgenomen voor de komende dagen. Zondag . Na een goede nachtrust en prima ontbijt gaan we naar onze Elimkerk in Gherla. Het ontmoeten van onze broers en zussen is altijd weer een bijzondere gebeurtenis. Je voelt gelijk de verbinding en het geloof in dezelfde God. Er wordt van beide kanten gezongen en voor elkaar gebeden.

Het was ook een bijzondere dienst omdat Troia, een van de eerste christenen en die ik al jaren ken als heel betrokken in de gemeente en als een harde werker, bevestigd werd tot diaken en Sandu tot voorganger. Dit ter ondersteuning van Cornel. Wij mochten hen ook zegenen en het bevestigingsformulier mee ondertekenen. Wat me trof was dat Cornel na de dienst vertelde dat Troia niet had verwacht dat we er bij wilde zijn, de bevestiging van een zigeuner !!! Wat was het gaaf om dit mee te maken. Na de dienst spullen uitgedeeld en bij de Fam. Fedor gegeten en nagepraat over de dienst. Fijn om te horen en ook zelf te zien dat er dingen veranderen, de mensen zijn schoner, vriendelijker, minder agressief tijdens uitdelen van spullen en ook meer betrokken bij de gemeente en op elkaar.

In de middagdienst met de broers en zussen in Alunis het avondmaal en dankdag gevierd . Mooi om te zien dat iedereen wat meebrengt en voor de preekstoel zet, van weckpotjes tot een brood of fruit. Na de dienst hebben we met elkaar gegeten van allemaal zelf meegebrachte spullen , met z’n zessen in het hotel nog nagepraat over alle indrukken van deze dag. Maandag. Vandaag gaan we letterlijk het veld in om daar onze broers en zussen te helpen met voedselpaketten maar meer nog met liefde. Je weet gewoon dat het een heftige en emotionele dag gaat worden.

Ik wil er één persoon uitlichten: Eva. Eva is doof en stom, maakt rare hoge geluiden en wordt door iedereen in haar omgeving genegeerd. Als we haar bezoeken valt ze je huilend om je nek en wil je eigenlijk niet meer loslaten. Als je weer weggaat maakt ze hartjes met haar handen en wijst ze naar boven naar haar HEER. Dit alles heeft te maken met het feit dat wij ze willen vastpakken en aandacht voor haar hebben, dit komt wel heel erg binnen. Inmiddels woont ze bij een heel fijn christelijk zigeunergezin in huis, wat ook heel bijzonder is. Na een lange intensive dag met de Fam. Fedor nagetafeld en nog veel verhalen uitgewisseld. Dinsdag na het niet te vermijden afscheid weer naar het vliegveld, bemoedigd en dankbaar met wat we samen met onze Roemeense broers en zussen mochten delen. (Jaap)

Zondagmiddag in de kerkdienst zagen we Mila weer zitten. Als jong meisje kwam ze al op het kamp, en viel ze op omdat ze dan vaak met haar zus te vinden was. Ze las dan in de bijbel, terwijl de anderen in het gras een spelletje aan het doen waren. Mila, nu is ze een jonge vrouw. Heeft door hulp uit het westen kunnen leren en heeft nu werk, niet om leuke dingen te kopen, maar om haar ouders en broertje te onderhouden omdat haar vader alcoholist is…. Haar zus heeft de wijde wereld ontdekt en komt niet meer in de kerk.

Halverwege de dienst krijgt Jaap een klein briefje toegeschoven en kijkt ze verlegen onze kant op, ik geef haar een knipoog. Jaap en ik lezen samen het briefje, kijken elkaar aan…..en denken allebei hetzelfde. We zijn hier niet in de eerste plaats om te geven, maar vooral om er te zijn. Ze schrijft dat ze blij is ons weer te zien en vraagt of we voor haar zus willen bidden die niet meer naar de kerk komt en geeft ons de woorden van psalm 20 mee: moge de Heer antwoorden in dagen van nood, moge Hij hulp zenden……… Mila vraagt niets voor haarzelf, geen materiële zaken. Maar vraagt om gebed. Dit maakt mij klein, en laat zien hoe God werkt. Daaronder heeft ze via Google translate nog een paar woorden in het Nederlands geschreven. Wat ontroerend is dit! Ik hoop komende zomer weer te gaan, niet voor mezelf, maar vooral voor Mila. (Jacolien)

Zondag, in de dienst, bijzonder om dan een melodie te horen, te herkennen en vervolgens mee te kunnen zingen, gewoon in onze eigen taal: “Omdat Hij leeft, ben ik niet bang voor morgen.” Andersom ging het ook zo. Het lied wat opgenomen is in onze gemeente werd afgedraaid op de muur, en al gauw zetten er mensen uit de kerk daar in, en zongen het mee in het Roemeens. Wat een verbinding geeft dat. Ontroerend. De Geest spreekt alle talen! En door de melodie is er herkenning. Ook bijzonder mooi: het interactieve in een dienst. Niet alles hoeft te zijn voorbereid. De Bijbel gaat open. Mensen lezen stukjes uit de Bijbel of zingen een lied, gewoon spontaan. Het is een eredienst, vol met “Amin”, gericht op God, reagerend op Zijn Woord, en biddend tot Hem, met elkaar. (Maarten)

Op zondag hebben we veel mensen ontmoet in de gemeente van Gherla en Alunis. Heel veel gastvrijheid en vriendelijkheid ervaren. Mooie ontmoetingen. Verbondenheid ervaren. En op maandag kwamen we een aantal van deze mensen tegen in hun eigen omgeving. Heftig soms. Maria, een alleenstaand vrouwtje van 77 jaar, die in een hutje van 3 bij 3 zorgt voor haar verstandelijk gehandicapte zoon. In de kamer plek voor 1 bed, voor haar zoon. Ze slaapt zelf op een tweepersoons oude bank, heeft daarom ook rugpijn. 1 ruimte. WC? Wassen? Ze hakt haar eigen hout als ze de energie er voor heeft en hout kan vinden. Anders zal het koud blijven in hun huisje. 70 lei = 15 a 20 euro per maand te besteden, maar hiervan moet ze ook medicijnen betalen. Die kosten al 50 lei. Het is vaak een keuze: of eten, of medicijnen.

We kwamen binnen, brachten een voedselpakket. Ze pakte het brood en de leverworst en ze sneed een stukje af voor haar zoon, die nog niet had ontbeten. Gaven haar een stroopwafel, ging ook naar haar zoon. We bewogen haar om ook zelf wat te eten. Maar de helft gaf ze weer aan haar zoon. Cornel vertelde ons over haar omstandigheden. Haar grootste zorg is: wie zorgt er voor mijn zoon als ik er niet meer ben? Niemand ?! We hebben met haar gebeden, voor haar gebeden. Zij huilde, wij ook. Dit is zo troosteloos, zo heftig. Later kwam ze ons nog achteraan lopen, toen we naar een ander huisje vlakbij haar gingen. We hadden haar ook een kaart gegeven, die Marit gemaakt had, 3D, vond ze prachtig, en ze keek van de foto’s in de kaart naar ons, en weer terug, en was zo zichtbaar blij, dat we iets persoonlijks achter lieten, wat niet na een maand weer op/weg is. Wij mochten ook een foto van haar maken, met haar zoon. We hebben haar in ons hart gesloten, en daar blijft ze. We moeten dus ook terug om haar opnieuw blij te maken en te laten merken dat we haar niet vergeten zijn.

En thuis denk je na: wat kan ik vanaf hier doen? Bid en werk! Beiden zo belangrijk. Maar ik heb haar ook gevraagd, via Cornel, voor ons te bidden, voor onze kinderen, onze jeugd, dat wij bij de Here Jezus blijven. Want zij met al haar armoede, leeft zo dicht bij de Here. “Hij is alles wat ik nodig heb.” Voor haar is het ook: “Hij is alles wat ik heb!” En zoveel liefde in haar ogen. Ja, daarom moet ik dus terug, om haar weer op te zoeken, haar te laten merken dat ik haar echt niet ben vergeten. Echt niet alleen voor een voedselpakket, want dat kun je ook laten bezorgen door Cornel, maar gewoon omdat ze een mens is zoals wij en omdat we zussen zijn in de Here Jezus. Dat voel je ook. (Annemieke)

Ik ben al een aantal keer in Roemenië geweest, maar blijft elke keer weer bijzonder. Heel mooi om te zien dat de projecten in Mintiu en in Alunis goed lopen en ook stap voor stap voor meer hoop zorgen bij onze broeders en zusters in Roemenië. Maar het raakt me ook hard om weer nieuw verdriet en eenzaamheid te zien. Ook al kan ik soms best stoer overkomen, dan sta je gewoon te janken. Wat het meest is blijven hangen is de afhankelijkheid van God. Als je echt niets hebt, geen eten om jezelf of je kinderen mee te voeden, geen hout hebt om je “huisje” warm te stoken of om eten te bereiden, of als water gewoon je “huisje” binnen stroomt? Dan toch hebben ze alles wat ze nodig hebben. Alleen God. En dat hebben we de afgelopen dagen veel gehoord. Dat geeft kippenvel, hoop, maar ook schaamte bij ons zelf. Hoeveel klagen we wel niet. Waar draait het echt om? Niet om regels in de kerk wat wel of niet mag, maar het enige dat telt is dat je een relatie met God hebt. Ook heb ik deze dagen het gemeente zijn als heel bijzonder ervaren met elkaar optrekken. Dat heeft bijzondere gesprekken opgeleverd. Kijk naar elkaar om en bid voor elkaar. Heb respect voor elkaar en accepteer elkaars imperfectie maar ook die van jezelf. Dat heb ik daar ook mogen delen en wens dat ook jullie toe.

We mochten ook 25 Bijbels uitdelen, dat voelde heel bijzonder. De oprechte blijdschap dat ze zo’n kostbaar geschenk mochten krijgen is niet te beschrijven. Daarom doe ik dat ook niet. Hoe vaak vergeten wij niet onze Bijbel mee te nemen naar de kerk? Of is het vulling in onze boekenkast? Het samen bidden, samen zingen, samen huilen is heel bijzonder. Maar ook die éne glimlach. We mochten onder andere samen avondmaal vieren. Wat is dat bijzonder. God maakt het niet uit hoe je ruikt, hoe je eruit ziet, hoeveel grond je hebt, of hoe groot je veestapel of kantoor is. Maar iedereen is welkom. Dat samen beleven met onze broeders en zusters in Roemenië was erg bijzonder en maakt ook nederig. Dank God voor de bijzondere dagen, met elkaar maar ook met onze geliefde broers en zussen in de omgeving van Gherla. Amen. (André)

Cornel en Adele Fedor stuurden ons na afloop deze berichtjes: “We enjoyed so much to have you in our house and in our area! Your monthly support and your prayers and help make a big difference of this people what you see, and in the many others what you didn’t have time to see! Is a blessing to have family like yours partners with us! Please continue to pray for us.” (Adele Fédor) “Was so nice and super excited time together. We enjoyed each minute with all of you. To know and have you part of God’s Ministry here is a very encouraging moment for us. God bless and many blessings and greetings to all our dear friends there. We can’t wait to have y’all back again in our area.” (Cornel Fédor) Geprezen zij de Heer, dag aan dag, deze God draagt ons en redt ons. Psalm 68,20